Нагорная казань

Нагорная казань

1. „Шчасьлівыя ўбогія духам”

Чытаючы Евангельле мы павінны адрозьніваць словы Хрыста, накіраваныя да народу і да вучняў. Да народу Хрыстос зьвяртаўся з заклікамі накштал гэтага: „Прыйдзіце да Мяне ўсе струджаныя і прыгнечаныя і Я супакою вас” (Мацьв. 11, 28). Да вучняў Ён зьвяртаўся з канкрэтнымі запаветамі, якіх выкананьне абавязковае для кожнага, хто хоча быць сапраўдным хрысьціянінам. „Убачыўшы народ Ён узышоў на гару і калі сеў, прыступілі да Яго вучні Ягоныя і Ён адкрыўшы вусны свае вучыў іх”. Адсюль бачна, што Нагорная казань накіравана менавіта да вучняў, а гэта значыць, што і да ўсіх іхных пераймальнікаў, усіх вернікаў. Быць хрысьціянінам, гэта перш за ўсё паверыць у Хрыста. Аднак гэта толькі пачатак, бо трэба таксама жыць паводле Ягоных запаветаў. „Калі хто хоча ісьці за Мною, хай адрачэцца ад сябе і возьме крыж свой ды ідзе за Мною” (Мацьв. 16, 24). Нясеньне „крыжа” гэта штодзённае паміраньне для свайго „я”, аб якім гаварыў Апостал Павал (1 Кар. 15, 31). Выканаць гэта — справа нялёгкая, аднак высакародная.

Нагорная казань пачынаецца са слоў: „Шчасьлівыя ўбогія духам, бо іх ёсьць валадарства нябеснае”. На першы погляд гэтыя словы можна ўспрыняць як усхваленьне духоўнай беднасьці і слабасьці, але гэта ня так. Валадарства Божае патрабуе гераізму веры неабходнага ня толькі для перамогі над грахом, але і для перанясеньня ўсіх жыцьцёвых выпрабаваньняў. Хрыстос мае на ўвазе шчасьце ад усьведамленьня сваёй беднасьці ў параўнаньні з багацьцем утоеным у Ім. Гэтае „багацьце Хрыстовае” Апостал Павал называе „недасяжным” (Эф. 3, 8). Мы не авалодалі ўсім багацьцем Хрыстовым і павінны прызнаць сваю нязначнасць у параўнаньні зь Яго веліччу. Гэтак зрабіў Апостал Пётр, калі ўсклікнуў: „Выйдзі ад мяне, Госпадзе, бо я чалавек грэшны” (Лук. 5, 8). Толькі ўсьведамляючы сваю духоўную беднасьць, мы будзем прагнуць паўнаты Хрыстовага багацьця. Абагаціўшыся Хрыстом мы адчуем вялікую асалоду і шчасьце.

Хрыстовыя блаславенствы гэта ня проста суцяшэньне бедных і пакрыўджаных і абяцаньне, што прынамсі „калісьці” яны атрымаюць за свае цяперашнія пакуты ўзнагароду і кампенсацыю. Той, хто суцяшае, на самай справе нічога не зьмяняе, бо калі-б мог разьвязаць праблему, не патрабаваў-бы суцяшаць. Безумоўна, лепшая за суцяшэньне канкрэтная зьмена да лепшага, гэтак як дзеяньне лепшае за абяцаньне. Аднак варта памятаць, што абяцаньне Божага валадарства і жыцьця вечнага мабілізавала шматлікіх людзей і схіляла да вялікіх зьдзяйсьненьняў. Тыя, што паверылі ў Нагорную казань, ставаліся больш ціхія, справядлівыя і міласэрныя. Для іх гэтая вера не была толькі шчасным суцяшэньнем, але і падштурхоўвала іх да дзеяньня. Яны ня проста „суцяшалі” тых, хто плакаў і пакутаваў, але аблягчалі іхны лёс і гэтак зьмянялі і ператваралі сьвет.

З усіх Хрыстовых запаветаў менавіта гэты выклікаў найбольш адмоўную рэакцыю з боку праціўнікаў хрысьціянства: рэакцыя на гэтыя словы і дзьве тысячы гадоў таму, і зараз носіць адценьне спагадлівага цынізму. Матэрыяльная беднасьць зразумелая і зь ёю можна пагадзіцца, але што значыць духоўная беднасьць? Няўжо гэта не ўсхваленьне прымітыўнасьці і недахопу інтэлекту? Нават сапраўдныя хрысьціяне сьпешна абмінаюць гэтую клапатлівую фразу.

Духоўная беднасьць абапіраецца толькі на сапраўднай пакоры. Калі чалавек самакрытычна паглядзіць на сваё сэрца і сумленьне, ён убачыць, што няма яму чым пахваліцца. Калі і ёсьць у ім нешта добрае, дык гэта не ягоная заслуга, але Божы дар. „Што ты маеш, чаго-б не атрымаў”, — кажа Апостал (1 Кар. 4, 7). Толькі ад усьведамленьня сваёй мізэрнасьці можа пачацца напаўненьне сэрца ласкай: уліць нешта можна толькі ў пустую пасудзіну. Евангельле накіроўваецца не да самаўпэўненых людзей, якія лічаць, што яны багатыя і ня маюць ніякіх патрэбаў. „Няма нічога больш праціўнага Богу, як ганарыстасьць, таму што ў ёй утойваецца абагаўленьне сябе”, — гаварыў авва Ісая. Беднасьць духа неабавязкова абумоўліваецца матэрыяльнай нястачай. У яе аснове ляжыць духоўная свабода ад няволі матэрыяльных каштоўнасьцяў. „Усё мне можна, але ня ўсё карыснае. Усё дазволена, але нішто не павінна авалодаць мною”, — гаварыў Апостал Павал (1 Кар. 6, 12).

Задача ўсяго хрысьціянскага жыцьця — ахоўваць гэту ўнутраную свабоду. Можна шмат мець, але трэба захаваць незалежнасьць ад рэчаў, грошаў і маёмасьці. Можна таксама за прыкладам евангельскай Марфы „турбавацца і клапаціцца аб многім”, але найлепш за прыкладам ейнай сястры Марыі „выбраць тое, што чалавеку не адымецца”.

2. „Шчасьлівыя заплаканыя”

„Шчасьлівыя тыя, што плачуць, бо яны суцешацца”, — ня менш дзіўна за першы гучаць словы другога запавету Нагорнай казані. Што можа быць станоўчага ў сьлязах? Няўжо Хрыстос хоча, каб усе яго вучні плакалі? У Сьвятым Пісаньні гаворыцца-ж хутчэй адваротнае: „Радуйцеся заўсёды ў Госпадзе, і яшчэ кажу: радуйцеся” (Піліп. 4, 4); „Хай радасьць Мая будзе ў вас і радасьць ваша будзе поўная” (Яан. 15, 11); „Радуйцеся радасьцяй нявыказнай і найслаўнейшай” (1 Пятр. 1, 8).

Гаворачы пра станоўчасьць плачу Хрыстос меў на ўвазе перш за ўсё плач над сваімі грахамі і заганамі. Сам плач не здымае адказнасьці за грэх, але калі шчыра шкадуем зьдзейсьненых намі ўчынкаў, ёсьць надзея, што будзем іх пазьбягаць у будучыні. Сьлёзы грэшнікаў спрыяюць абуджэньню ў душы пачуцьця віны: яны зьяўляюцца кроплямі, якія папярэднічаюць сонцу шчасьця, смутак абвяшчае крыніцу жывой радасьці душы. Такім, паводле прарока, Бог дасьць „алей радасьці заміж маркоты” (Іс. 61, 3). Кожны плач верніка павінна яшчэ аблягчаць сьвядомасьць, што ўвесь наш лёс у Божых руках і што Бог не пакрыўдзіць Сваіх дзяцей. „Вы заплачаце і загалосіце, а сьвет усьцешыцца, але сум ваш зьменіцца ў радасьць” (Яан. 16, 20), — гаворыцца ў Евангельлі. „Вы цяпер тужыце, але ўзрадуецца сэрца ваша, і радасьці вашай ніхто не адбярэ ў вас” (Яан. 16, 22). У канчатковым выніку „Бог абатрэ кожную сьлязу... і сьмерці ўжо ня будзе, і ня будзе ўжо плачу, ні галашэньня, ні хваробы, бо ранейшае прайшло (Адкр. 21, 4), — запэўнівае Сьвятое Пісаньне.

Хрыстос запэўніў сваіх слухачоў, што суцяшэньне знойдзецца таксама для тых, хто плача пад цяжарам жыцьцёвых няўдачаў і гора. Мы таксама можам быць упэўненымі, што не заўсёды будзе гэтак, як цяпер: не заўсёды будзе гэтак дрэнна і не заўсёды гэтак добра. Пасьля дажджу праясьняецца і пасьля зімы наступае вясна. Гэта заканамернасьць, якая абнадзейвае ў безнадзейнасьці і папярэджвае перад празьмернай бестурботнасьцяй. Празь сьлёзы, у якіх заўсёды нехта вінаваты, нам нагадваецца таксама пра наяўнасьць зла ў нас саміх і ў сьвеце. Шляхі Божыя незразумелыя толькі для тых, хто жадае браць з жыцьця толькі найлепшае і толькі тое, што хоча для сябе. Лямантаваць і скардзіцца на свой лёс — дарэмны занятак. Ня ўсе мусяць ведаць, што нешта ў нас баліць, нешта не атрымалася, бо і ня мусіла нас упаткаць толькі добрае. Бог не абяцаў нам, што пражывем жыцьцё прыпяваючы, але наадварот: „У сьвеце будзеце засмучаны; але памятайце: Я перамог сьвет” (Яан. 16, 33). Прарок Ілья ня ведаў што робіць, калі заявіў на пустыні, што мае досыць жыцьця і хоча памерці. Бог не прыхіліўся да ягонага жаданьня. Прарока чакала вялікае заданьне і калі яно было выкананае, яму ўжо ня трэба было гінуць у роспачы і самотнасьці на пустыні.

Плач не асацыюецца са шчасьцем, але бываюць і шчасьлівыя сьлёзы. Такімі сьлязьмі плакаў сам Ісус Хрыстос над лёсам Ерусаліма і яго жыхароў, а таксам пасьля сьмерці Лазара. Гэтак плакаў і Апостал Павал у Эфэсе, са сьлязьмі навучаючы тамашнюю грамаду (Дзеі. 20, 31), таму і потым заклікаў: „Плачце з тымі, хто плача і радуйцеся з тымі, хто радуецца” (Рым. 12, 15). Інакш кажучы, будзьце салідарныя зь іншымі ў іхнай радасьці і ў горы. Хрыстос не абяцаў суцяшэньня заплаканым эгаістам, але тым, хто спачувае іншым. Спачуваць — гэта „дзяліць зь некім яго пакуты”, узяць на сябе іх частку. Словы спачуваньня і суцяшэньня не здымаюць асноўнай праблемы і прычыны сьлёз, але памагаюць перанесьці іх. Калі дзелім зь некім яго гора, бязвыхаднасьць, роспач і самотнасьць, у прыгнечаным чалавеку абуджаем волю жыцьця і надзею на лепшае. Калі ня можам зрабіць болей, дык гэта таксама важнае...

Сапраўдная радасьць у гэтым сьвеце сьлёз, гора і пакутаў немагчымая без Хрыста. Ніхто акрамя Хрыста не супакоіць і не суцешыць нас у нашых бедах, ніхто ня возьме на сябе наша ярмо. Ён адзін „узяў на сябе нашы немачы і нашы хваробы панёс”. Ён перш за ўсё напаўняе чалавечае сэрца радасьцяй збаўленьня, якая ня зьвязана зь зямной памыснасьцяй і посьпехамі. Пры такой радасьці ўсё астатняе ня ў змозе засмуціць чалавека.

3. „Шчасьлівыя лагодныя”

„Шчасьлівыя лагодныя, бо яны ўспадкуюць зямлю”, — гаворыцца ў трэцім запавеце. На першы погляд гэта дзіўныя словы, бо практыка паказвае адваротнае: у жыцьці неабходныя імпэтнасьць і пранырлівасьць. Неаднойчы трэба распіхвацца локцямі, адстойваць свае інтарэсы. Аднак Хрыстос заклікаў сваіх вучняў: „Навучыцеся ў Мяне, бо Я ціхі і лагодны сэрцам” (Мацьв. 12, 20). Паводле Евангельля, лагоднасьць — гэта мяккасьць, далікатнасьць, але ня слабасьць або бязвольнасьць. Лагоднасьць — прыкмета самога Хрыста, які „трасьціны надламанай не пераломіць і кнота, які тлее, не патушыць”. Адначасова Хрыстос настолькі магутны, што „на імя Яго будуць спадзявацца народы” (12, 21). Шчасьце лагодных у тым, што яны „атрымаюць у спадчыну зямлю”, і — як гэта ня дзіўна — стануць валадарамі яе і чалавецтва. Справа ў тым, што лагоднасьць — надзвычайная моц, якая заваёўвае чалавечыя сэрцы. Евангельле заклікае жонак, якіх мужы не падпарадкоўваюцца Слову Божаму, „перамагаць іх лагодным і маўклівым духам” (1 Пятр. 3, 1-4). Аб вялікай сіле лагоднасьці прыгожа гаворыцца ў Прытчах Саламонавых: „Лагоднасьцяй зьмякчаецца сэрца вяльможы і мяккі язык пераломвае косьць” (25, 15).

Цяжкасьці, якія нас напатыкаюць, могуць быць зьмякчаны лагоднасьцяй, якая характарызавала Хрыста. Калі будзе ў нас Ягоная пакорлівасьць, будзем вышэй за штодзённыя зьнявагі, паклёпы і дакучаньне. Найвышэйшым доказам высакароднасьці верніка зьяўляецца самакантроль — утаймоўваньне сваіх эмоцыяў. Пакорлівасьць зьяўляецца сілай, якая дае маральную перамогу над грубым гвалтам. На ўдар можна адказаць ударам, але гэта нічога не дае і не вырашае. Усе канфлікты і войны зьяўляюцца вынікам менавіта такой рэакцыі.

У Хрыстовыя часы ў Палестыне мелі месца частыя паўстаньні зілотаў супраць рымскіх акупантаў і мясцовых багачоў. Зілоты лічыліся патрыётамі і героямі, аднак, паводле сучасных паняцьцяў, яны былі тэрарыстамі. Хрыстос ведаў пра іх, аднак сам ня быў рэвалюцыянерам і адкідаў усякі гвалт. „Схавай меч свой, — параіў ён Апосталу, — бо кожны, хто мячом ваюе, ад яго і загіне” (Мацьв. 26, 52). З другога боку, праз лагоднасьць і пацыфізм Хрыстос не хацеў заглушыць у людзях імкненьне да справядлівасьці. Ён сам выгнаў з храма гандляроў і публічна абвінаваціў мытнікаў і фарызэяў у пакрыўджаньні ўдавы. Багатаму юнаку Ён параіў добраахвотна прадаць сваю маёмасьць і раздаць бедным. Колькі глупстваў наконт пасыўнасьці хрысьціян або „бунту на каленях” выказалі некаторыя філёзафы, напрыклад Ніцшэ ці Энгельс. „Хрысьціянства было ідэалёгіяй прыгнечаных людзей, якія страцілі ўсялякую надзею на барацьбу і шукалі выйсьця ў малітве”, — пісаў Энгельс. Аднак Хрыстос ня быў супраць зьменаў і барацьбы са злом. Ён толькі быў супраць „пэрманэнтнай рэвалюцыі”, бо зьмены дзеля самых зьменаў — гэта шкодніцтва. У песьні Дзевы Марыі гаворыцца аб тым, што яе Сын „скіне магутных з пасадаў, узвысіць нізкіх, накорміць галодных і адашле багатых з пустымі рукамі” (Лук. 1, 52-53). Калі сяляне ў час Рэфармацыі паўсталі супраць памешчыкаў, іх аргуманты мелі рэлігійны характар. У адным з рэвалюцыйных гімнаў гаварылася: „Калі Адам араў, а Эва прала, хто панаваў над імі? Магутную сілу даў нам Госпад, якая непераможная”. Калі ў Англіі пачаўся рух прамысловага пралетарыяту, чартысты сьпявалі: „Сыны Брытаніі, вы былі нявольнікамі, але Бог наш стварыў нас свабоднымі. Усім Ён даў жыцьцё і свабоду і нікога не зрабіў нявольнікам”. Хрыстос хацеў, каб зьмены адбываліся не шляхам нянавісьці, але любові. Гэта павінна быць дзейная любоў, якая схіляе нас дзяліцца зь іншымі тым, што маем. „Хто мае дзьве кашулі, хай адну аддасьць таму, што ня мае”. Даходжаньне да справядлівасьці павінна адбывацца хутчэй за ўсё шляхам пакутніцтва, чымсьці гвалту. Хрыстовая „рэвалюцыя”, у адрозьненьне ад амаль усіх рэвалюцыяў сьвету, не была накіраваная „супраць” але „для” людзей. Як вернікі, мы таксама можам падпісацца пад словамі Андрэ Жыда, што „сьвет могуць выратаваць толькі бунтаўнікі” і што яны зьяўляюцца „сольлю зямлі”, аднак трэба ведаць чаму і дзеля чаго бунтуемся. Важнае таксама, якімі пачуцьцямі кіруемся: любоўю, нянавісьцяй або можа ганарыстасьцяй.

Аднак можа ўзьнікнуць пытаньне: ці любоў зможа выправіць усякае зло ў сьвеце? Выглядае на тое, што шмат хто сумняваецца ў гэтым і таму нават хрысьціяне ваююць паміж сабою. Спакуса дамагчыся праўды і дабра шляхам сілы вельмі часта бярэ верх над лагоднасьцяй. Аднак сьвет ад гэтага ня стаўся лепшы і таму варта прыслухацца да Нагорнай казані.

4. „Шчасьлівыя тыя, хто жадае праўды”

„Шчасьлівыя тыя, хто жадае і прагне праўды, бо яны спатоляцца”, — гучыць чацьвёрты запавет. Голад і смага — звычайныя патрэбы чалавечага цела, аднак вучні Хрыстовы павінны адчуваць іншы голад і прагу. Гэта гарачае жаданьне наблізіцца да праўды і справядлівасьці паводле ўзору Хрыста. „Хто нап’ецца вады, якую Я дам яму, ня ўсьмягне навекі”, — гаворыць Хрыстос (Яан. 4, 14). Яго чысьціня і сьвятасьць былі бязьмежныя. Для нас гэта вяршыня лесьвіцы: мы на вельмі нізкай яе ступеньцы, аднак нашае заданьне — дасягнуць самую вышыню. Шчасьлівы той, хто імкнецца да гэтага, бо згодна Хрыстоваму абяцаньню, яго прага будзе заспакоена.

Праўда — гэта Бог. У Старым Запавеце Бог пасылаў людзей, якія не зважаючы на супраціў і цяжкасьці абвяшчалі праўду. Увасабленьнем яе стаўся Ісус Хрыстос. „Мы ведаем, што Ты справядлівы і шляху Божаму праўдзіва вучыш і не стараешся дагадзіць нікому, бо не глядзіш на абліччы”, — шчыра прызналі нават яўныя ворагі Хрыста — фарызэі (Мацьв. 22,16). Хрыстос і Сам пра Сябе заявіў: „Я — праўда, Дарога і Жыцьцё” (Яан. 14, 6). „Я на тое нарадзіўся і дзеля гэтага прыйшоў на сьвет, каб сьведчыць аб праўдзе. Кожны, хто з праўды, слухае голасу Майго” (Яан. 18, 37), — заявіў Хрыстос Пілату. Гэтую сцэну цудоўна прадставіў мастак Мікалай Гэ. Акрываўлены, зьбіты Хрыстос ледзь стаіць ля сьцяны, калі кажа менавіта гэтыя словы. Раскошна апрануты, самаўпэўнены Пілат глядзіць на яго з пагардай і са зьедлівай усьмешкай пытаецца: „А што такое праўда?” Яго не цікавіць, што думае гэты чалавек, якога лёс поўнасьцю ў ягоных руках. Ісус Хрыстос можа сабе гаварыць пра годнасьць кожнага чалавека, праўду, справядлівасьць і таму падобныя высокія матэрыі, а ён можа заткнуць яму рот кулаком. Пра якую праўду можа гаварыць гэты жаласны яўрэй? Неістотнае на чыім баку праўда, але чый голас важнейшы. Вага сказанага залежыць ад таго, хто гаворыць! Слушнасьць і праўда на баку мацнейшага, а за ім стаіць уся імпэрыя зь яе магутным войскам і адміністрацыяй. „Няўжо ня ведаеш, што я ўладны выпусьціць цябе і ўладны ўкрыжаваць цябе?” Калі ты нават нявінны, дык можна цябе абвінаваціць у чым заўгодна: у парушэньні грамадзкага парадку, супраціўленьні законным уладам, бунтарстве, абразе кіруючых у дзяржаве асобаў. Можна заўсёды дапасаваць адпаведны параграф, а людзі і так ва ўсё павераць, бо ня маюць магчымасьці пазнаць праўду. Як-жа гэта нагадвае сытуацыю, якую зараз назіраем у Беларусі...

Пілаты былі і ёсьць! Іхны лёс падобны: праўда — ілюзорная, а панаваньне — кароткатрывалае. Як гаворыцца ў народнай пагаворцы: „Няпраўдай сьвет пройдзеш, але дадому ня вернешся”. Людзям, бы бяздумным авечкам, убіваюць у галовы самыя недарэчныя ідэі і яны вераць у іх. Гэтую засьлепленасьць заўсёды пасьпяхова скарыстоўвалі ўсе дэмагогі і дыктатары. Як гэта ня горка, але тысячу разоў сказаная хлусьня сапраўды ўспрымаецца за праўду. Вось таму ў Евангельлі гаворыцца: „Пазнайце праўду і праўда вас вызваліць” (Яан. 8, 32). Яна вызваліць вас ад вашай некрытычнай засьлепленасьці і наіўнасьці, зь якой ставіцеся да людзей і справаў у сапраўднасьці ня ведаючы іх. Важны ня вонкавы выгляд і форма, але корань і сутнасьць справы. Праўда — пастаянная і няўхільная. Праўду нельга нагінаць дзеля сваёй карысьці: не яна павінна нам служыць, але мы ёй! Яе нельга абмінуць, ні перахітрыць. Любая аснаваная на хлусьні сыстэма разваліцца, а праўда, бы алей, усплыве на паверхню і заўсёды патрабуе разьлічыцца з кожнай здрады, хлусьні і фальшу.

Праўду трэба шукаць, ісьці за ёю, жыць у адпаведнасьці зь ёю і пашыраць яе. Толькі тады чалавечае жыцьцё становіцца паўнацэнным. Гэта дасканала бачна на прыкладзе Эдзіт Штэйн, яўрэйкі, жанчыны-філёзафа, вучаніцы прафэсара Гусэрла, вялікай індывідуальнасьці, якая нястомна шукала менавіта праўду. Пасьля гадоў унутраных неладоў і ненасычанасьці, яна з радасьцяй заявіла свайму прафэсару: „Я знайшла праўду”. І тады ў адказ пачула: „Дык за праўдай трэба ісьці”. І Эдзіт Штэйн пайшла. Хаця адракліся ад яе і сям’я, і асяродзьдзе, яна стала хрысьціянкай і неўзабаве манашкай.

Бывае, што шчыра імкнучыся да праўды, дабра і справядлівасьці чалавек бывае выстаўлены на кпіны і сьмешнасьць. Само дабро неаднойчы падаецца сьмешным, праўда — умоўнай, а запаветы — анахранічнымі. Назіраньне сапраўды вучыць, што да мэты трэба імкнуцца бессаромна і расьпіхаючыся локцямі, але Евангельле кажа: „Шукайце перш за ўсё Царства Божага і праўды яго, а ўсё астатняе, будзе вам дадзена”.

5. „Шчасьлівыя міласьцівыя”

„Шчасьлівыя міласьцівыя, бо яны памілаваны будуць”, — сказаў Хрыстос у сваёй Нагорнай казані. Міласьцівасьць або міласэрнасьць — гэта прабачэньне, ласкавасьць. Памілаваць, значыць, дараваць чалавеку нейкія правіны, зьлітавацца над ім. Тых, хто ўмее быць велікадушным, літасьцівым Хрыстос называе „шчасьлівымі”. У прытчы пра двух даўжнікоў вельмі ясна гаворыцца, што той, хто ня ўмее прабачаць, ня можа і для сябе спадзявацца на дараваньне ад Бога: „Гэтак і Айцец ваш нябесны паступіць з вамі, калі кожны з вас не даруе з сэрца брату свайму правінаў ягоных” (Мацьв. 18, 35). Апостал Якуб кажа, што „суд неміласэрны таму, хто не праяўляе міласэрнасьці” (2,13).

Паводле праваслаўнага катэхізісу, міласэрнасьць бывае дваякая: у дачыненьні да душы і цела. Мы павінны накарміць галоднага і напаіць сасмаглага, прыняць беднага, апрануць яго і абуць. Трэба наведаць зьняволенага, заапекавацца хворым, дапамагчы яму і лячыць яго. Да хворага трэба выклікаць сьвятара, прыняць і пачаставаць вандроўца. Памерламу неабходна запэўніць належныя, хрысьціянскія паховіны.

Духоўныя ўчынкі міласэрнасьці — гэта павярнуць грэшніка зь яго шляху, павучыць таго, хто памыляецца, вярнуць у Царкву таго, хто адышоў ад яе, распуснага схіліць адумацца, невука навучыць ісьціны, дабра, малітваў, запаветаў і закону хрысьціянскага. Бліжняму трэба даць добрую параду, прыгнечанага суцешыць і за ўсіх людзей маліцца.

Згаданыя ўчынкі не вычэрпваюць усіх сытуацыяў, якія нясе жыцьцё. Проста, у любой сытуацыі, калі нехта патрабуе нашай дапамогі, па меры магчымасьці мы яе павінны аказваць. Менавіта павінны, бо міласэрнасьць ня можа залежыць ад нашага жаданьня або капрызу. Хлеб, якога маем збытак, належыць галоднаму, непрыдатныя нам паліто і боты, якія толькі завальваюць шафу, павінны быць аддадзены таму, каму яны могуць прыдацца. Час, які бясплённа праводзім перад тэлевізарам, павінен быць скарыстаны, напрыклад, для наведаньня хворага. Усё гэта нашы абавязкі, і прытым надзвычай важныя, якія даручыў нам Сам Бог. У кніжцы „Пакліканьне да любові” Дарота Догэн піша: „Характэрна, што ў апісаньні Страшнага Суду Хрыстос кажа, што ня злодзеі і пралюбадзеі будуць адасланыя ў пекла, але тыя, хто бачучы Хрыста галодным і сасмаглым, не накармілі і не напаілі Яго”. Учынкі міласэрнасьці важнейшыя нават за ахвяры: „Міласьці хачу, а не ахвяры”, — кажа Хрыстос (Мацьв. 9, 13).

Міласэрнасьць — гэта рука любові. Бог жадае, каб мы карысталіся ёю шчодра і безупынна. „Усё, што можа рука твая зрабіць, па меры магчымасьці рабі”. „Не адмаўляй у дабрадзейнасьці таму, хто ў патрэбе”. „Таму, хто просіць у цябе, дай і ад таго, хто хоча ў цябе пазычыць, не адварочвайся”, — гаворыцца ў Сьвятым Пісаньні. Адначасова перасьцерагаецца, каб усякі добры ўчынак быў бескарысьлівы: „Хай левая твая рука ня ведае, што робіць правая”. Любоў ня памятае зробленага некаму дабра і не падлічвае сваіх учынкаў і ахвяраў. Хрыстос расказаў глыбоказьмястоўную прытчу, якая прадстаўляе тры адносіны да чужой патрэбы. „Нехта з вас маючы сябра прыйдзе да яго і скажа яму: сябра! пазыч мне тры буханкі хлеба, бо сябра мой з дарогі зайшоў да мяне і мне няма чаго даць яму. А той з хаты скажа яму ў адказ: не турбуй мяне, дзьверы ўжо зачынены і дзеці мае са мною на пасьцелі; не магу ўстаць і даць табе” (Лук. 11, 5-7). Гэта прыклад таго эгаізму, нячуласьці і замкнутасьці, якая, на жаль, характарызуе многіх вернікаў. „Усім дапамагчы я ня ў змозе”, — кажуць яны і пераважна не дапамагаюць нікому.

У кожным чалавеку ёсьць прыродны дынамізм дабра. Сам Тварэц прышчапіў у нашу прыроду схільнасьць да зацікаўленьня лёсам іншага чалавека. Узрушэньне пакутамі чалавека, званае літасьцяй, гэта ўтоенае абавязацельства да братэрства і лучнасьці з усёй чалавечай сям’ёй. Калі бываюць людзі нячулыя на чужое гора, дык гэта або паталагічнае скрыўленьне, вынік дрэннага выхаваньня або ўплыў асяродзьдзя.

Імкненьне справіцца зь няшчасьцем іншага чалавека і адхіліць зло шляхам намаганьня, спалучанага з ахвярай і самаадрачэньнем, мае творчы характар і зьяўляецца сутнасцю міласэрнасьці. Гэта сапраўднае супрацоўніцтва з Богам у пашырэньні дабра, якога не хапае няшчаснаму чалавеку. Таму міласэрнасьць — узаемная радасьць: і таму, хто абдароўвае, і абдараванаму. Вось таму ня трэба баяцца ахвяраў і нягодаў, якія спадарожнічаюць нясеньню матэрыяльнай і духоўнай дапамогі хворым і няшчасным, прабачэньню правінаў і крыўдаў, набліжэньню да Бога тых, хто абыякавы або сумняваецца. Мы зьяўляемся адказнымі за лёс іншых.

Міласэрнасьць — адно з найлепшых упрыгожаньняў хрысьціянскага жыцьця. Калі ёсьць у нас гэтая рыса характару, мы можам лічыць сябе шчасьлівымі.

6. „Шчасьлівыя чыстыя сэрцам”

Пераважная большасьць людзей прыдае вялікае значэньне вонкавай чысьціні. Яны лічаць важнай і патрэбнай чысьціню цела, вопраткі, кватэраў. Ім не падабаецца і раздражняе іх пыл на падлозе і мэблі. Дакладна гэтак у часы Хрыста паводзілі сябе фарызэі, якія ўжывалі шмат вады для мыцьця пасудзіны, рук і ног. Паколькі тады ня ўжывалі нажоў і відэльцаў (Марк. 14, 20; Яан. 13, 26), абмываньне рук перад і пасьля яды было проста неабходным. Існаваў нават звычай, што гаспадар браў рукою хлеб або нейкі найсмачнейшы кусок і клаў яго, на знак вялікай пашаны, у рот дарагому госьцю (Яан. 13, 26). Больш таго, частае абмываньне рук і ног фарызэі лічылі рэлігійным абрадам, якога парушэньне магло прывесьці нават да выключэньня з абшчыны.

Усё гэта мела сэнс і пахвальнае яно ў любыя часы, хаця само паняцьце чысьціні — умоўнае. Калі-б праз мікраскоп паглядзець на нібыта чыстую пасудзіну, мы знайшлі-б на ёй мноства мікробаў. Аднак ня гэта галоўнае! Справа ў тым, што зьнешняй чысьціні і ахайнасьці павінна спадарожнічаць унутраная ўпарадкаванасьць і чысьціня. Пра чысьціню сэрцаў букваедныя фарызэі думалі мала. У пераносным сэнсе, яны сапраўды „адцэджвалі камара, але праглыналі вярблюда” (Мацьв. 23, 24) і таму Хрыстос прыраўнаў іх да „пабеленых магілаў, якія звонку здаюцца прыгожымі, а ўсярэдзіне... поўны рознай нечысьці” (Мацьв. 23, 27). Безумоўна да іх накіроўваў строгае папярэджаньне Апостал Якуб кажучы: „Папраўце сэрцы, двудушныя” (Якуб. 4, 8).

Калі ўзважыць, што старажытныя сэміты лічылі сэрца ачагом і цэнтрам думак чалавека, дык можна сказаць, што ўсякая нячыстасьць нараджаецца ў чалавечым сэрцы. Вось таму Хрыстос раіць сьпярша перагледзець думкі, зрабіць іх простымі і шчырымі, зьмяніць спосаб думаньня, стаць адкрытым і просталінейным.

Для Хрыста не было таксама чыстай і нячыстай ежы, хаця, напрыклад, у той час яўрэй ня мог зьесьці нешта зрыхтаванае толькі яўрэям і ў ніякім выпадку не ў пасудзіне чужынца. Чыстым або нячыстым можа быць толькі чалавек і прытым становіцца такім не праз ежу, але свае думкі. „Не тое, што ўваходзіць у вусны, апаганьвае чалавека, але тое, што выходзіць зь іх” (Мацьв. 15, 11).

Усякае зло пераважна тлумачыцца зьнешнімі, аб’ектыўнымі прычынамі. Вінаваты дрэнны грамадзкі, палітычны, эканамічны лад або несправядлівыя законы. Аднак ля вытокаў усяго гэтага заўсёды стаіць чалавек. Усё, што прыносіць гора чалавецтву, як забойствы або жахлівыя войны, пачынаецца зь людзкога сэрца. Можна, напрыклад, спрабаваць навесьці парадак павялічваючы шэрагі міліцыі, але ўсё роўна гэта будзе барацьба з вонкавымі праявамі зла, а не зь яго прычынамі. Можна праводзіць розныя рэформы, але трэба перавыхаваць чалавека. Гэта барацьба не з прычынамі, але з вынікамі і нагадвае лячэньне праказы з дапамогай пудры.

Сапраўдная прычына зла — унутраная, хаця часта мы яе ня бачым, асабліва ў дачыненьні да сябе. Мы нават ня хочам бачьць сваіх заганаў і слабасьцяў. Аднак ніякае, зьнешняе зло ня ў змозе апаганіць чалавека, хутчэй за ўсё бруд, які ўтойваецца ў ім самім. Паводле Евангельля, менавіта „з нутра, з сэрца чалавечага выходзяць благія думкі, распуста, блуд, душагубства, крадзеж, прагавітасьць, злосьць, здрада, бязглуздасьць, ліхое вока, блюзьнерства, пыха і дурнота” (Марк. 7, 18-21).

Дзеля дасягненьня чысьціні сэрца патрэбна вера, паколькі празь яе прызму мы здолеем пазнаць чысьціню сэрца і сьвятасьць жыцьця. Чыстае сэрца абяцанае нам самім Богам. „Дам вам сэрца новае і новы дух дам вам. Спрычыню, што вы будзеце хадзіць у Маіх запаветах і правілы Мае будзеце выконваць”. Бог зможа выканаць кожнае абяцаньне. Ён можа даць нам чыстае сэрца і вызваліць ад усякай нечысьці, але і з нашага боку павінна быць прага чысьціні і сьвятасьці. „Сэрца чыстае ствары ўва мне, Божа, і дух шчыры аднаві ў нутры маім”, — прасіў Давід (Пс. 50, 12).

Нам таксама трэба сьцерагчыся, каб сэрца ня сталася нявольнікам пажадлівасьцяў і заганаў. Як гаворыць Сьвятое Пісаньне: „Больш за ўсё сьцеражонае сьцеражы сэрца сваё, бо ў ім крыніца жыцьця”.

7. „Шчасьлівыя міратворцы”

„Шчасьлівыя міратворцы, бо яны сынамі Божымі назавуцца”, — гаворыцца ў чарговым запавеце. Наш Айцец Нябесны зьяўляецца „Богам міру”. Вось таму і Яго дзеці павінны быць мірнымі людзьмі і стваральнікамі міру. Д’ябал — тварэц усіх падзелаў. Хто сее варожасьць і нязгоду паміж людзьмі, той агідны Богу (Прытч. 6, 14-19). У Сьвятым Пісаньні „мір” зьяўляецца неабходнай умовай шчасьця, памыснасьці і дабрабыту. Гэта раўнавага, якая выплывае з ужо існуючага ў сьвеце парадку. Мір пасылаецца ў якасьці вышэйшай узнагароды за добрыя ўчынкі і выконваньне Божых запаветаў (Лев. 26, 3-6). Нідзе ў Бібліі не заклікаецца да варожасьці, гвалту або вайны і не апраўдваецца іх. „Шукай міру і хадзі ўсьлед за ім”, — заклікаў Прарок Давід (Пс. 33, 15). „Захоўвайце мір паміж сабою”, — пацьвердзіў важнасьць гэтага Ісус Хрыстос (Марк. 9, 50). Апостал Павал таксама нагадваў вучням, што хрысьціяне абавязаны служыць міру, бо да гэтага „заклікаў іх Сам Госпад” (1 Кар. 7, 15). „Калі магчыма з вашага боку, будзьце ў згодзе з усімі людзьмі” (Рым. 12,18). „Шукайце таго, што служыць міру і ўзаемнаму збудаваньню” (Рым. 14, 19). Такім чынам, імкненьне да міру — гэта прынцыповае выказваньне ў карысьць Хрыста і доказ паслухмянасьці ў дачыненьні да Бога.

„Мір пакідаю вам. Мір Мой даю вам. Ня гэтак, як дае сьвет”, — заявіў Хрыстос непасрэдна перад Сваёй сьмерцяй і разьвітаньнем з вучнямі. Мір Хрыстовы нараджаецца з унутранай раўнавагі, праўды, справядлівасьці, пераадоленьня грэху і зла перш за ўсё ў сабе самім. Унутраны мір чалавека ажыўлены верай і насычаны любоўю, здольны зьзяць навонкі і ператварацца ў мір і справядлівасьць ва ўсіх сфэрах жыцьця. Мір Хрыстовы — адна з прыкметаў Божага Царства і магчымы ўнутры нас, у сэрцы, у веруючай душы. У Хрыстовай праграме ўміратварэньня закладзена логіка сэрца. З сэрца пачынаецца ўсё: калі яно дароўвае крыўды, на гвалт не адказвае гвалтам і не схіляе чалавека ўсталёўваць мір сілай і рэваншам, дык яно сапраўды міралюбнае. Вось таму Хрыстос заклікае перш за ўсё ўтаймаваць гнеў, заўзятасьць і дрэнныя схільнасьці, бо толькі гэткім чынам дасягаецца сапраўдны мір.

Сьвет бясконца супраціўляецца Божым законам, а людзі — пасвараныя з Богам і паміж сабою. Людзі ня ў змозе ўсталяваць мір, бо яго каштоўнасьць яны ацэньваюць праз прызму блізарукай выгады. Ніхто не прымусіць ваўка і ягня згодна пасьвіцца побач сябе, ні льва і вала есьці траву на адной пашы. Немагчыма таксама прымусіць любіць, прабачаць і імкнуцца да міру людзей, у якіх зло зацьміла розум і скавала сэрца. Ніхто ня зможа ўтаймаваць ганарыстых і самалюбных людзей, аб якіх Апостал кажа, што „шляху міру яны не пазналі” (Рым. 3, 17). Мір, які прапануе нам сьвет, аснаваны на сіле, уладзе, халодным разьліку або на гэтак званай „раўнавазе боязі”. Калі не ўшчынаем вайну толькі таму, што баімся яе прайграць, гэта запэўнівае толькі спыненьне агню на некаторы час. Пра мір, дарэчы, часьцей за іншых гавораць тыя, у каго нячыстыя намеры. Шмат каму давялося жыць у краіне, якая нібыта змагалася за справядлівасьць, роўнасьць, братэрства і мір ува ўсім сьвеце, але ў сапраўднасьці была яна „імпэрыяй зла”. Яна не магла існаваць бяз ворагаў, ці то ўнутраных, ці зьнешніх. Яна нават за мір „змагалася”. На ўсіх мірных канфэрэнцыях ейныя прадстаўнікі гаварылі пра мір высакамоўна, узьнёсла і прыгожа, але ў тым часе ўлады разьдзьмухвалі і ўмешваліся ў самыя розныя канфлікты па ўсім сьвеце. Прарок Міхей казаў пра такіх людзей, што „кусаюць зубамі сваімі і прапаведуюць мір” (Міх. 3, 5).

Хрыстос прадказаў, што з прычыны непапраўнасьці самога чалавека і па яго віне, войнаў і варожасьці ня ўдасца пазьбегнуць, што „паўстане народ на народ і царства на царства” (Мацьв. 24, 7). Аднак Слова Божае запэўнівае таксама, што прыйдзе час, калі людзі „перакуюць мячы на лемяшы і дзіды свае на сярпы: не падыме народ на народ мяча і ня будзе больш вучыцца ваяваць” (Міх. 4, 3). Пакуль гэта наступіць, ваўкі ды ільвы — крыважэрныя і такімі застануцца.

Праваслаўная Царква за кожнай Сьвятой Літургіяй моліцца „за мір ува ўсім сьвеце”, лічачы гэта сваім абавязкам у дачыненьні да сьвету як Божага стварэньня. Насычэньне ўсіх сфэраў жыцьця праўдай і духам Божым — гэта вяртаньне да крыніцаў, да паўнаты хрысьціянскага жыцьця, сьмелага вызнаваньня веры і ажыцьцяўленьне яе праўдаў. Калі нават разам з хрысьціянствам не спыніліся войны, дык адышло перакананьне аб іх неабходнасьці і непазьбежнасьці. Дзякуючы дабратворнаму ўзьдзеяньню на сям’ю, грамадзтвы і народы, яны прайшлі эвалюцыю ад дзікасьці і варварства да сучаснага гуманізму. У безупынным змаганьні дабра са злом, сярод адзінкавай і ўсеагульнай недасканаласьці, Царква далей дзейнічае як „закваска” (Мацьв. 13, 33), якая ўчыняе чалавека дабратворным. Дзеля гэтага і напамінае, што „шчасьлівыя міратворцы, бо яны сынамі Божымі назавуцца”.

8. „Шчасьлівыя гнаныя за праўду”

„Шчасьлівыя гнаныя за праўду, бо іх ёсьць Царства Нябеснае. Шчасьлівыя вы, калі будуць вас ганьбіць і гнаць і ўсякім словам ліхім несправядліва зьневажаць за Мяне. Радуйцеся і весяліцеся, бо ўзнагарода ваша вялікая на нябёсах”, — гэтак заканчваецца восем запаветаў Нагорнай казані.

Варта адзначыць у гэтым запавеце фразу „за Мяне”. Можна быць ганьбаваным і прасьледаваным за іншыя, памылковыя або нестандартныя перакананьні і паняцьці, за палітыку, расавую, нацыянальную або іншую адметнасьць. Людзі бясконца некага не пераносяць і дыскрымінуюць, не спрабуючы нават зразумець іх адметнасьць. Усякая іншасьць насьцярожвае і выклікае недавер, а затым і варожасьць. Любы прасьлед заганны, але ў Евангельлі маецца на ўвазе іншае: зьнявагі і прасьлед не за любую праўду, але за тую, якая ўвасобленая ў Хрысьце, за веру і вернасьць сваім рэлігійным перакананьням. Гэта дакладна тое, за што Царква шануе хрысьціянскіх пакутнікаў, якія нават пад пагрозай сьмерці не адракліся ад сваёй веры. Мужнае пераношаньне незаслужанага прасьледу менавіта за вернасьць Хрысту запэўнівае, паводле Евангельля, шчасьце на зямлі і ўзнагароду на нябёсах. „Хто вызнае Мяне перад людзьмі, таго і Я вызнаю перад Айцом Маім, Які ў нябёсах” (Мацьв. 10, 32). „Хто страціць душу сваю дзеля Мяне, той знойдзе яе” (Мацьв. 16, 25), — сказана ў Евангельлі. Тыя, што мелі няшчасьце жыць пад бязбожнымі рэжымамі, добра ведаюць, што такое прасьлед за веру ў школе, на працы, у сваім асяродзьдзі. Гэты прасьлед неабавязкова мусіць мець крайнія формы ў выглядзе расстрэлаў, гулагаў або гэтак званых „псыхушак”. Не заўсёды таксама зыходзіць ён ад бязбожнай дзяржавы. Само асяродзьдзе, грамадзтва неаднойчы варожа ставіцца да ўсялякіх меншасьцяў. З другога боку, для патрабавальнага ў дачыненьні да сябе верніка важна таксама ведаць ці зласловяць яго сапраўды за Хрыста, за Ягоны вобраз у ім, ці за яго скажэньне, карыкатуру, якую, магчыма, ён паказвае атачэньню. Бывае, што абсьмейваюць нашу веру і звычаі не таму, што яны хрысьціянскія, але таму, што яны замала хрысьціянскія. Аб такіх людзях у Лісьце Апостала Паўла сказана: „Праз вас зьневажаецца Божае Імя сярод паганцаў” (Рым. 2, 24).

„Мяне прасьледавалі і вас будуць прасьледаваць, — заявіў Хрыстос вучням. — Будуць выдаваць вас у судзілішчы... павядуць вас да правіцеляў за Мяне... будзеце зьненавіджаныя за імя Мае, а хто пратрывае да канца, будзе збаўлены”. Прасьледаваць будзе „сьвет”, але ня той створаны Богам дзеля Сваёй славы, для радасьці, карысьці і разьвіцьця чалавека. Прасьлед будзе зыходзіць ад сьвету, якога ідэалы супрацьлеглыя Хрыстовым. Гэты сьвет ня любіць таго, чаго не разумее. Ня любіць, бо не разумее самаахвярнасьці, сумненьняў, стрыманасьці, прабачэньня. Не разумее і ня любіць тых каштоўнасьцяў, якія пярэчаць яго ўстаноўленай практыцы. Тыя, што адкідаюць хрысьціянскую мараль, ня маюць сьмеласьці адкрыта выступіць супраць Хрыста, але не прамінаюць любой нагоды, каб скампраметаваць Царкву, пераважна празь яе найгоршых прадстаўнікоў.

Вельмі часта бывае, што жывучы паводле Евангельля чалавек робіцца нявыгадным для атачэньня, дакорам сумленьня для асяродзьдзя. Мальер сказаў, што „добрыя людзі бы люстэрка, у якім дрэнны і агідны чалавек пераглядаецца зь неахвотай і рад-бы яго разьбіць на кавалкі”. Добрыя людзі асуджаны на прасьлед, бо яны безабаронныя. Сумленьне не дазваляе ім бараніцца той зброяй, якую прымяняе сьвет: хлусьнёй, махлярствам і паклёпамі. Іхнай сілай і суцяшэньнем застаецца толькі сьведамасьць, што яны на баку Хрыста, якога „сьвет раней зьненавідзеў”. Суцяшальнае таксама і тое, што людзі, якія нас прасьледуюць, адначасова — насуперак свайму жаданьню — дапамагаюць. Менавіта ў сутыкненьні зь перашкодамі фармуецца ў нас цярплівасьць, даверлівасьць, пакора, стрыманасьць, стойкасьць ды іншыя цноты.

З другога боку, ня мусім паводзіць сябе бы гнаны ў бойню статак бараноў. „Будзьце мудрыя бы зьмеі, і простыя бы галубы... не турбуйцеся як або што вам сказаць, бо дадзена будзе вам у той час што сказаць”. Значыць, трэба заняць выразную пазыцыю ў дачыненьні да праўды і фальшу, дабра і зла. Трэба ведаць, што сказаць і што прамаўчаць, каму, калі і што сказаць. Хрыстос абяцае сьмеламу вызнаўцу падтрымку і дапамогу, калі той выступае ад Ягонага Імя і запэўнівае, што „шчасьлівыя гнаныя за праўду”.