„Бог з намі”
„Бог з намі”
(Мацьв. 1, 18-24)
Тайна Раства Хрыстовага заключаецца ў тым, што Бог у Хрысьце Ісусе стаўся Эмануілам — „Богам з намі”. З „найвышэйшага Бога” стаўся Богам блізкім, Богам накіраваным на чалавека і пад гэтым новым імем будзе адгэтуль ведамы. Што гэта азначае? Бог быў з чалавекам заўсёды, ад самага стварэньня, аднак быў гэта дыялёг на адлегласьць, праз пасрэдніцтва прарокаў. Бога і чалавека аб’ядноўваў саюз цяжкі і неканчатковы. У Хрысьце Бог увайшоў паміж людзей, стаўся адным з нас, каб збавіць нас апынуўшыся ў нашай сытуацыі, удзельнічаючы ў нашай гісторыі. „Саюз” стаўся „новым і вечным”, бо абодва бакі — Бог і чалавек — сталіся „адной асобай”, адной і неразьдзельнай Істотай: Ісусам Хрыстом.
Ісус Хрыстос зьяўляецца Эмануілам — „Богам з намі”: мы павінны добра запамятаць гэтае Імя, бо яно выказвае ўсю нашу веру ў Яго. Ісус — „Эману”, значыць: адзін з нас, наш брат „паводле цела з роду Давіда”, — як піша Апостал Павал у Лісьце да рымлянаў (1, 3). Ён таксама „Эль” — значыць: Бог. Ён Сын Чалавечы, але адначасова Сын Божы. Калі-б быў толькі „з намі”, але ня Богам, ня збавіў-бы нас, ня быў-бы Валадаром сьвету і гісторыі. Калі-б быў толькі Богам, але ня быў-бы „з намі”, Яго збаўленьне не цікавіла-б нас, застаўся б Богам невядомым, недасягальным і далёкім ад чалавечых надзеяў. У гэтым заключаецца сапраўдная тайна хрысьціянства, якую мы павінны ясна пацьвердзіць у Сьвята Раства Хрыстовага.
У гісторыі Царквы быў такі перыяд, калі ерась дакетаў пашырала перакананьне, што Ісус ня мог быць адным з нас, чалавекам падвергнутым законам прыроды, такім як народзіны, боль або сьмерць. Зараз назіраем адваротную сытуацыю: „А ўсё-такі ён чалавек і толькі чалавек”, — сьпявала Мадона ў мюзікле „Джызус Крайст супэрстар”, выказваючы думку шматлікіх сучасных чытачоў Евангельля. Многім цяжка прыняць да ведама евангельскую праўду, што Ісус Хрыстос — ня проста чалавек, але і Бог.
Хрысьціяне не павінны быць абураны або абражаны такімі фальшывымі поглядамі. Хто сапраўды захапляецца Хрыстом і кахае Яго як чалавека, той хутка зразумее, што Ён — ня проста чалавек або прарок. Ня трэба таксама памяншаць чалавечай натуры Збавіцеля толькі таму, што некаторыя абмяжоўваюцца ёю. Больш за іншых верым, што Ён быў чалавекам падобным на нас ува ўсім, акрамя грэху, чалавекам, які спазнаў самаадрачэньне, стому, боязь, можа нават сумнеў, і напэўна боль ды пакуты. У Яго час таксама былі людзі, якія лічылі Яго звычайным прарокам. Аднак ад сваіх вучняў Хрыстос патрабуе больш і пытаецца: „А вы за каго лічыце Мяне?” На гэтае заўсёды актуальнае пытаньне Царква адказвае словамі Пятра: „Ты — Хрыстос, Сын Бога Жывога”, інакш кажучы, „Бог з намі”.
Ці Хрыстос і зараз зьяўляецца „Богам з намі”? Ці быў ім у кароткі перыяд зямнога жыцьця паміж Віфляемам і Галгофай? Так, Ён з намі і сёньня, згодна Свайму абяцаньню: „Я з вамі праз усе дні да канца веку” (Мацьв. 28, 20). Праз Сваё ўваскрэсеньне Ён даў пачатак новаму ладу жыцьця: духоўнаму, нябачнаму, але сапраўднаму. Ісус Хрыстос той-жа „ўчора, сёньня і навекі”.
Адказам на такую ўпэўненасьць веры можа быць толькі радасны вокліч Паўла: „Калі Бог з намі, хто-ж супраць нас? Хто адлучыць нас ад любові Божай?” (Рым. 8, 31-35). Адлучыцца ад Хрыста можам толькі мы самі. Гэта мы, на жаль, можам адвярнуцца сьпіной ад Хрыста, жыць так, быццам Ён ніколі не прыйшоў, быццам ніколі не прамаўляў да нас. Можам жыць толькі для саміх сябе, а не для Яго, Які за нас памёр і ўваскрос (2 Кар. 5, 15). Ніякая нам карысьць з таго, што Бог „з намі”, калі не захочам быць зь Ім, калі ня станем на Ягоным баку. Вось таму калядны перыяд зьяўляецца добрай нагодай, каб прыгадаць хрысьціянам іхныя маральныя абавязкі.