Дабравешчаньне Прасьвятой Багародзіцы

(Лук. 10, 38-42; 11, 27-28)

Дабравешчаньне — дзень, у які наша Праваслаўная Царква адзначае адну з галоўных падзеяў у гісторыі чалавецтва і хрысьціянства. Сёньня — як сьпяваецца ў трапары — пачатак нашага збаўленьня, выяўленьне сьвету той таямніцы, якая спрадвечна была прадвызначана Богам для збаўленьня сьвету. Сын Божы становіцца сынам дзевы, якая знайшла ласку ў Бога. Аднак, што варта адзначыць, рашэньне належала да Марыі. Божы Пасланец цярпліва чакаў ейнай пастановы, пакуль яна не заявіла Арханёлу: „Хай будзе паводле слова Твайго”.

Паводле Вучэньня Праваслаўнай Царквы, першая і асноўная мэта сужэнства — дасягненьне, з дапамогай любові, паўнаты быцьця ў Богу, зь якога ў сваю чаргу выплывае таксама неад’емнае прадоўжваньне жыцьця. Да сужэнства і ў прыватнасьці да мацярынства і бацькоўства Бог нікога не прымушае, гэтак як і Марыі, але прапануе, як гэта здарылася ў момант Дабравешчаньня. Кожнае мацярынства зьяўляецца прапановай з боку Бога і адказам з боку жанчыны. Рашэньне аб прыняцьці новага жыцьця прыпадае пераважна жанчыне, якая чамусьці лічыцца прыгажэйшым, але слабейшым полам. Аднак, яна не павінна вырашаць сама: побач зь ёю павінен стаяць каханы мужчына. Гэта аптымальны клімат для дару жыцьця, які здольны пераадолець усемагчымыя цяжкасьці і супярэчлівасьці лёсу. На самай справе якраз мужчына часьцей, бы Пілат, умывае рукі, уцякае, абражае маці свайго нашчадка або велікадушна абяцае плаціць алімэнты і ня робіць гэтага. Вось таму трэба з павагай схіліць галаву перад кожнай маці, якая прымае неацэнны дар жыцьця, бо жыцьцё — сапраўды найвышэйшая каштоўнасьць. З другога боку, Бог прапануе згоду на новае жыцьцё ў абставінах неаднойчы настолькі драматычных, складаных і нечаканых, што адказ жанчыны не заўсёды выкліканы любоўю і радасьцяй. Новае жыцьцё неаднойчы даруецца ў такіх экстрэмальных умовах, што будучая маці стаіць перад цяжкой дылемай, плача і нават праклінае. Дастаткова сабе ўявіць, што думалі цяжарныя жанчыны ў вастрозе або ў канцэнтрацыйных лягерах. Бываюць і такія выпадкі, калі новае жыцьцё зьвязана з кровазьмяшэньнем, згвалтаваньнем, псыхічнай хваробай бацькоў, калецтвам, дрэннымі ўмовамі жыцьця і так далей. У такіх выпадках можа ўзьнікнуць думка: ці Бог ведае, што робіць? Аднак-жа Ён заўсёды ведае, што робіць. Чалавек можа нечага не разумець, але і Бог ня мусіць яму выяўляць свае намеры. Нездарма сказана: „Мае думкі — ня вашы думкі і Мае шляхі — ня вашы шляхі”.

Улічваючы нават гэтыя экстрэмальныя выпадкі, Царква ўсё роўна супраціўляецца абортам і шкадуе з прычыны неданашэньня. Яна лічыць, што нельга маўчаць, калі і ў нашай краіне штодзень без вайны гінуць малыя людзі, якія нават ня маюць магчымасьці супрацівіцца. На баку слабейшага павінен стаць кожны чалавек незалежна ад сваіх рэлігійных або палітычных перакананьняў. Царква называе аборт трагедыяй, забойствам ненароджанага чалавека, які зьяўляецца чалавекам і ў пяць гадоў, і ў пяць месяцаў і нават у пяць дзён. Царква лічыць, што ніякія тлумачэньні, такія як неспрыяльныя ўмовы для нараджэньня дзіцяці, ня маюць сэнсу. Мы ня ведаем, што будзе з намі праз паўгоду, але ўжо цяпер не даем дзіцяці ніякага шанцу, вырашаем ягоную будучыню не пытаючы яго...

Мацярынства сапраўды супадае з самымі рознымі абставінамі. Некаторыя бязьдзетныя жанчыны няшчасныя з прычыны няплоднасьці сваёй або мужа: яны, не зважаючы на любыя кошты, цярпліва лечацца або рашаюцца на ўсынаўленьне чужога дзіцяці. Іншыя з жахам успрымаюць чарговую цяжарнасьць з думкай, што ў беднай сям’і прыбудзе лішні рот. Бываюць самотныя маці, якія зь істэрыяй і жахам, баючыся злых языкоў, адмоўна адказваюць на Божую прапанову, і тыя, якія не баяцца ні чалавечых кпінаў, ні клопатаў выхаваньня. Ёсьць таксама і такія жанчыны, якія, маючы дасканалыя ўмовы, тлумачаць, што „ня могуць сабе дазволіць мець дзіцё”, каб — барані Бог — не абцяжарваць сябе, не зламаць прафесійнай кар’еры, не патаўсьцець і пры нагодзе выказваюць іншыя падобныя глупствы.

Прапанова прыняць новае жыцьцё — гэта запросіны да творчага супрацоўніцтва з Богам, якое ажыцьцяўляецца праз любоў. Гэта таксама найпрыгажэйшая прыгода, удзел у творчым працэсе, які вядзе да збаўленьня і вечнага жыцьця.