Дачка Яіра і хворая жанчына

Дачка Яіра і хворая жанчына

(Лук. 8, 41-56; Марк. 5, 22-43)

Бываюць сытуацыі бяз выйсьця: прынамсі гэтак мы ўспрымаем сьмерць, невылечную хваробу або нешта, чаго ўжо — на нашу думку — немагчыма паправіць. Аднак мы яўна злоўжываем словам „немагчыма”, мяркуючы па сабе, бо Евангельле падкрэсьлівае: „Немагчымае ў людзей, магчымае ў Бога”.

Пераканаліся ў гэтым двое людзей: ганарысты, самаўпэўнены начальнік сынагогі і нешчасьлівая, хворая жанчына, якая дакранулася да Хрыстовай вопраткі. На працягу дванаццаці гадоў яна несумнена шмат напакутавалася і шмат зразумела. Не памаглі ёй ні людзі, ні ўся маёмасьць, ня здолелі яе аздаравіць лекары, хаця хапала ім сумленьня выцягнуць ад няшчаснай жанчыны апошнія грошы. Яна ўся была свайго роду руінай: страціла здароўе, маёмасьць і нават надзею. Аднак пры ўсім гэтым яна выявілася багацейшай за ўвесь натоўп людзей, што акружаў Хрыста, бо мела больш веры за ўсіх астатніх. Відавочна сярод натоўпу людзей, што акружалі цудатворца, былі і хворыя, якія датыкаліся да Хрыста, часам машынальна, але ад гэтага ніхто не аздаравіўся. З гэтай жанчынай было інакш: уся сіла жыцьця, што засталася ў ёй, была кінута ў гэты адзіны прасьвет. Або сьмерць, або дотык. Усё полымя веры яна кінула ў гэты дотык, як быццам кідаючы ўсю сябе. Згару, але збаўлюся, і яна атрымала збаўленьне: у адно імгненьне яна ачуняла і стала на ногі.

Агульнавядома, што асабісты кантакт зь нейкай незвычайнай індывідуальнасьцяй можа нас падмацаваць, суцешыць, схіліць да дзеяньня. Мы верым у аздараўляльныя сілы розных біяэнэргатэрапэўтаў, якіх дотык улівае ў нас нейкія жыцьцятворныя энэргіі. Аднак дакладна вядома, што бязь веры ў сваё аздараўленьне яно не бывае. Чалавек, які, як гаворыцца, „паў духам”, рэдка калі перамагае сваю немач.

Не было-б цуду ўваскрэсеньня, калі-б ня верыў у яго начальнік сынагогі. Людзі заявілі Яіру: „Твая дачка памерла, навошта турбуеш Настаўніка”. У адрозьненьне ад начальніка сынагогі яны лічылі, што ўсё страчана, на ўсё ўжо запозна. Аднак Хрыстос супакоіў Яіра: „Ня бойся, толькі вер”.

Сапраўдная вера заўсёды асноўваецца не нейкім Божым абяцаньні. Хрысьціянін сьведамы таго, што Бог прамовіў да яго асабіста і верыць, што Ён выканае Сваё абяцаньне, хаця па-чалавечы гэта выглядае непраўдападобна. Ён упэўнены таксама, што Бог дасьць яму дзеля гэтага неабходную сілу і магчымасьці. Апостал Пётр пайшоў па вадзе па загаду Ісуса ведаючы, што здолее зрабіць гэта (Мацьв. 14, 28).

Вера ніколі ня дзейнічае ў сфэры немагчымага. Поле ейнага дзеяньня — краіна, якой межы пачынаюцца ў месцы, дзе канчаюцца магчымасьці і дзе падводзяць розум і зрок. Па-чалавечы кажучы, немагчымым было, каб Аўраам і Сара маглі мець дзіцё. Аднак Бог абяцаў ім, што будуць мець сына і гэтак здарылася. „Ён звыш надзеі, паверыў з надзеяй, што будзе айцом народаў, паводле сказанага: «Такое шматлікае будзе семя тваё». І не аслабеўшы ў веры, не зважаў на сваё стогадовае, ужо памярцьвелае цела, ні на памярцьвелае ўлоньне Сары. Не сумняваўся ў Божае абяцаньне нявераю, але ўзмоцніўся вераю і аддаў славу Богу, будучы ўпэўнены, што ўсё абяцанае Бог выканае” (Рым. 4, 18-21).

Бог спецыялізуецца ў немагчымасьцях (Лук. 1, 37): што немагчымае ў людзей, магчымае ў Бога (Лук. 18, 27). Няма нічога немагчымага таксама для верніка (Марк. 9, 23). Ён усё можа ў тым, хто яго ўмацоўвае (Піліп. 4, 13).

Вера неаднойчы здаецца неразумнай. З чалавечага гледзішча не было „разумна”, калі Аўраам пакінуў устабілізаванае жыцьцё ў горадзе Ур і пайшоў, ня ведаючы куды ідзе. Не было „разумным” з боку Ісуса Навіна атакаваць Ерыхон, ня маючы адпаведнай зброі (Навін. 6, 1-20). Сучасныя, цьвярозыя людзі сьмяяліся-б з такой неразважнасьці, з такога шаленства, але яно пасьпяховае.

Атрымоўваецца, што вера — найбольш разумная рэч. Няўжо шаленствам можна назваць веру ў Таго, хто ня хлусіць, не падводзіць, не памыляецца? Давяраць Богу — найбольш слушнае і разумнае, што чалавек можа зрабіць. Аб гэтым пераканаліся ня толькі хворая жанчына і начальнік сынагогі.